سلامت نیوز: دیروز، 4 مرداد 1400، در وب‌سایت سازمان هواشناسی، دمای روز اهواز، 52 درجه بود. رامهرمز، 51 درجه، شادگان 48 درجه، آبادان، 51 درجه، گتوند، 50 درجه و... این درجه‌های لعنتی، حداقل تا 6 ماه بعد، پایین بیا نیستند، این شدت داغی را هم با شرجی 85درصد مجسم كنید.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه اعتماد ،انگار جلوی بازدم مخزن بخار ایستاده باشی، نمی‌ایستی، می‌میری. بخار داغ، آدم می‌كشد. مدیركل هواشناسی استان خوزستان اعلام كرده كه شرجی و رطوبت، تا پایان این هفته در جنوب استان ادامه دارد. گرمای بالای 50 درجه هم از هفته قبل به جنوب خوزستان هجوم آورده بود؛ در همان روزهایی كه مردم، معترض بی‌آبی و عزادار تلف شدن دام و نخیلات‌شان، كف خیابان‌ها فریاد می‌كشیدند كه شاید بعد از 8 سال، بعد از دو دهه، بعد از 4 دهه، این روزهای آخر فعالیت دولت «تدبیر و امید»، یك نفر؛ یكی از دولتی‌ها، حین بستن چمدان‌هایش و آماده شدن برای عكس‌های خداحافظی، زمزمه مانندی از این حجم فریادهای ویرانگر را بشنود. نماینده اهواز، می‌گوید مشكلات آب خوزستان، آنقدر كهنه است كه نسل دهه چهارم بعد از انقلاب هم، یاد گرفته‌اند حكایت تشنگی شهر و روستای‌شان را بابت رونمایی از استانی كه فقط روی كاغذ و در شعار، «نگین ایران» است برای هر تازه وارد تعریف كنند.
وقتی می‌شنوی كه از دهه 60، همان سال‌های بعد از جنگ كه باران توپ و خمپاره تمام شد و پشت بندش، هر چه زمین را كندند، به خاكِ تَر نمی‌رسیدند، یعنی 4 دهه قبل، تغییرات اقلیمی، قربانی خود را انتخاب كرده بود. چشم بینا و ذهن آینده‌نگر و تفكر دلسوز نیاز بود كه برای مردمی كه مهمان ابدی این تكه از خاك ایران بودند، از همان زمان، كاری بشود كه نشد.سال‌های بعدش هم نشد.
مجتبی یوسفی؛ نماینده مردم اهواز، چند روز قبل، در برنامه تلویزیونی «چاپ اول» از میلیارد‌ها تومان اعتبار تخصیص یافته و تصویب شده برای حل مشكل بی‌آبی خوزستان گفت كه همگی، سرنوشتی نامعلوم پیدا كرده‌اند در این 20 سال.
دیروز هم، در شرح جزییات این اعتبارات، «سال‌های 1386 و 1387، بانك جهانی وامی برای اصلاح شبكه فاضلاب شیراز و اهواز به دولت ایران داد؛ 127 میلیون دلار برای فاضلاب شیراز، 152 میلیون دلار برای فاضلاب اهواز. شبكه فاضلاب شیراز با این رقم اصلاح شد ولی دولت هیچ وقت اعلام نكرد كه چه میزان از وام ویژه اهواز را دریافت كرده و چه مقدار از وام دریافتی، برای اصلاح شبكه فاضلاب اهواز خرج شده.
15 فروردین سال 1396 (45 روز قبل از انتخابات ریاست‌جمهوری دوازدهم) دولت یازدهم 11 هزار میلیارد تومان (6 میلیارد دلار) برای حل مشكل تنش آبی 25 شهر و 1600 روستا و اصلاح شبكه فاضلاب 17 شهر خوزستان شامل حمیدیه، اهواز، بندر امام، آّبادان و خرمشهر و كارون تصویب كرد ولی تا همین امروز - 4 مرداد 1400 - از این اعتبار هم فقط 20 درصد پرداخت شد در حالی كه چند شب قبل از انتخابات ریاست‌جمهوری دوازدهم، بیلبوردهایی در سطح شهر اهواز نصب كردند با این شعار كه دولت یازدهم 11 هزار میلیارد تومان برای حل مشكل آب و فاضلاب استان اختصاص داده است.
بعد از مشكلاتی كه سال 1398 در شهر اهواز ایجاد شد و بعد از اینكه فاضلاب اهواز، 10 روز تا یك متر از دیوار خانه‌های مردم را گل و بته كاشت، با موافقت رهبری، 100 میلیون یورو از صندوق توسعه ملی برای حل مشكل شبكه فاضلاب اهواز و كوت عبدالله برداشت شد و رییس سازمان برنامه و بودجه هم قول تخصیص 50 میلیارد تومان اعتبار داد. روزی كه ما به مجلس آمدیم (خرداد 1399) از رقم برداشت شده از صندوق توسعه ملی، فقط 12 میلیون یورو پرداخت شده بود و حتی یك ریال از وعده 50 میلیارد تومانی رییس سازمان برنامه و بودجه محقق نشده بود.
امسال و در بودجه 1400، اعتبار اصلاح شبكه فاضلاب اهواز و كوت عبدالله را تا 1750 میلیارد تومان افزایش دادیم و مقرر شد كه شبكه فاضلاب شهرهای حمیدیه، ویس، ملاثانی و شیبان هم با همین رقم تخصیص، اصلاح شود. تا هفته گذشته، دولت حتی برای عقد قرارداد با پیمانكار هم هیچ اقدامی انجام نداد تا اینكه هفته قبل، قرارگاه خاتم‌الانبیا، به عنوان پیمانكار اصلاح شبكه فاضلاب این شهرها معرفی شد مشروط به اینكه پیمانكار هم معادل 400 میلیارد تومان در این قرارداد مشاركت داشته باشد.
بنابراین، برای اصلاح شبكه فاضلاب 5 شهر، 2150 میلیارد تومان اعتبار مصوب شده ولی نتیجه نهایی، به اقدامات دولت بازمی‌گردد. دولت اگر مایل به اجرای اقدامات نباشد، شاهد وضعیت مشابه امروز خواهیم بود؛ به محض بارندگی‌ها، سطح خیابان‌ها و كوچه‌های اهواز و آبادان و خرمشهر و بندر ماهشهر و بندر امام، دچار آب گرفتگی می‌شود. دو سال قبل، مردم خوزستان گرفتار سیل بودند و امسال، گرفتار خشكسالی و تا امروز هم هیچ اقدام جدی برای حل این مشكلات انجام نشده است.»
دو روز قبل، رییس اداره جهاد كشاورزی استان، یك تخمین نسبی از خسارت بی‌آبی امسال برای مردم خوزستان داشت؛ بیش از ۱۲ هزار و ۶۰۰ میلیارد تومان خسارت مالی شامل خشكیدن و سوختن ۳۲۰ هزار هكتار زمین كشاورزی، كاهش ۳۰۰ هزار تنی تولید، تلف شدن ۱۱۵ راس دام سنگین و ۵۰۰ راس دام سبك. رسوب مشكل بی‌آبی خوزستان، غیر از گسترش خشكسالی در چهار گوشه كشور، یك دلیل مشخص دارد. دلیلی كه یوسفی در حرف‌هایش به آن اشاره می‌كند: «اگر دولت نخواهد، هیچ طرح و برنامه‌ای را اجرا نمی‌كند.
اگر می‌خواستند برای خوزستان كاری انجام دهند، در این 8 سال انجام داده بودند، در این 4 سال انجام داده بودند. تا هفته گذشته، قرار بود فقط معاون وزرا به استان خوزستان بیایند. وقتی اعتراضات شدت گرفت، معاون رییس‌جمهوری آمد.» شهرداری تهران، شهر را با بیلبوردهای جدیدی تزیین كرده؛ پوسترهای بزرگی با تصویر «پل كارون» و زیر تصویر هم نوشته شده «خوزستان، همیشه جان ایران است.»
یك تازه وارد كه این بیلبوردها را ببیند، فكر می‌كند خوزستان، یك منطقه تازه كشف شده در ایران است كه به لطف دولت، به نقشه جغرافیایی كشور راه پیدا كرده؛ استانی كه در طول 8 سال جنگ، خط مقدم گلوله‌باران تحمیلی و شهادت‌های داوطلبانه بود و هنوز، ساختمان‌های مخروبه به یادگار مانده از آن 8 سال خون و دفاع در آبادان و خرمشهر و دزفول، سرپناه خانواده‌هایی است كه پیش از روز 31 شهریور 1359، صاحب مكنت بودند و در زمان ترك اجباری و ناخواسته خانه‌های‌شان، حتی سیم یخچال‌های‌شان را از پریز برق نكشیدند چون مطمئن بودند كه تا چند هفته دیگر، به خانه بازمی‌گردند.به خانه هم بازگشتند. به خانه‌ای كه خانه نبود چون شهر هم، دیگر شهر نبود. هنوز تخریب‌چی‌های داوطلب و از جان گذشته، در زمینهای خوزستان، مین‌های خنثی نشده از سال‌های جنگ پیدا می‌كنند و هنوز، آسمان خرمشهر و آبادان و دزفول و امیدیه و دشت آزادگان، بوی باروت می‌دهد.
خوزستان، در همه این 4 دهه، تنها ماند و مظلوم. مظلومیت، نه به آیین است و نه به مسلك. مظلومیت، تحمیل فراموش شدن است وقتی دغدغه‌های مهم‌تر از كرامت هزاران انسان، روی میز وزرا و معاونان و مدیران می‌آید. سیدكریم حسینی؛ نماینده مردم اهواز، از مظلومیت ملت یك استان می‌گوید در گفت‌وگوی كوتاهی كه دارد.
چند روز است كه در پایتخت، بیلبوردهایی با شعار «خوزستان، همیشه جان ایران است» نصب كرده‌اند. این شعارها، برای مردم تشنه خوزستان، برای نخل‌های سوخته و زمینهای خشكیده استان، چه فایده‌ای دارد؟ «ما از همه هموطنان بابت ابراز احساس‌شان ممنونیم ولی مردم خوزستان، نیاز به دلسوزی ندارند. شرایط مردم ما به جایی رسیده كه همدردی، دیگر به دردمان نمی‌خورد.
اگر دنبال ریشه مشكلات خوزستان بگردید، به سال‌های دهه 60 می‌رسید. آن زمان كه درگیر جنگ 8 ساله بودیم و در سال‌هایی كه همه استان‌ها، در مسیر توسعه نسبی حركت می‌كردند، خوزستان جا ماند و پس رفت. بعد از پایان جنگ هم شرایط تغییری نكرد چون تا سال 1384، سرمایه‌گذاری در خوزستان ممنوع بود. مردم خوزستان، از دولت‌های قبل هیچ خیری ندیدند.
امروز، طرح‌های بر زمین مانده فراوان در استان داریم كه اگر همین طرح‌ها، اجرا می‌شد، امروز، خوزستان در رتبه دوم بیكاری و فقر كشور نمی‌ایستاد. من به شما چند عدد می‌گویم. خوزستان، رتبه اول تولید ناخالص ملی، رتبه دوم پرداخت مالیات، رتبه دوم بیكاری، رتبه دوم آسیب‌های اجتماعی، رتبه اول تولید برق، رتبه اول تولید نفت كشور را دارد. آیا شما تناسبی بین این اعداد می‌بینید؟ در مجلس، طرحی را برای استان تصویب می‌كنیم و انتظار داریم نمایندگان باقی استان‌ها هم برای اجرای این مصوبه به ما كمك كنند.
این مصوبات، ویژه‌خواری نیست. بیش از 80 درصد نفت كشور در خوزستان تولید و استخراج می‌شود و ما هم هیچ وقت نگفتیم از نفت خوزستان، برای استان، سهم ویژه می‌خواهیم. ما فقط توسعه متوازن می‌خواستیم چون استان خوزستان از چرخ توسعه كشور عقب ماند. متاسفانه، به محض تصویب یك طرح با موضوع سهم از نفت برای استان، نمایندگان باقی استان‌ها هم شروع به سهم‌خواهی می‌كنند. ما از نمایندگان باقی استان‌ها، انتظار درك متقابل داریم. از سال قبل، طرحی را پیگیری می‌كردیم كه بخشی از سهم نفت خوزستان، برای مردم خود استان خرج شود.
قرار نبود با این سهم، برای مردم تفرجگاه و سینما بسازیم. قرار بود با این سهم، شبكه فاضلاب شهرها را اصلاح كنیم كه به محض یك بارندگی، خانه‌های مردم لبریز از فاضلاب شهری نشود. این هم خواسته زیادی نبود. دو سال قبل، استان خوزستان، در سیل غرق شد. تا امروز، دولت، خسارات سیل را به مردم پرداخت نكرده.
دو روز قبل كه معاون رییس‌جمهوری به استان آمد، قرار شد دولت بابت خسارت سیل دو سال قبل، 1150 میلیارد تومان بدهد كه البته حالا هم فقط 50 درصد از همین رقم را تخصیص می‌دهند و قول داده‌اند مابقی هم در آینده پرداخت شود.
علت ادامه اعتراضات مردم ما در این چند روز و بعد از تخصیص اعتبارات برای رفع مشكلات خشكسالی و بی‌آبی و رها‌سازی آب سدها چه بود؟ مردم می‌گفتند اگر آب بود، چرا قبل از اینكه ما معترض بشویم، رها‌سازی نكردید؟ اگر برای رفع مشكل خشكسالی و بی‌آبی استان، پول بود، چرا قبل از اینكه ما معترض بشویم، تخصیص ندادید؟»
نظر شما